اثر تعاملی ۸ هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط بر شاخص های رفتاری در موش های مدل پارکینسونی

زمینه و هدف: پارکینسون یک انحطاط پیشرونده دستگاه عصبی است که نورون­های دوپامینرژیک جسم سیاه تخریب و به دنبال آن مقادیر دوپامین در جسم مخطط کاهش می­یابد.تلقیح سلول­های بنیادی و انجام تمرینات ورزشی از جمله راه­های درمانی غیردارویی است که برای درمان این بیماری مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تعاملی 8 هفته تمرین هوازی پس از تلقیح سلول­های بنیادی مغز استخوان بر شاخص­های رفتاری موش­های پارکینسونی است. مواد و روش­ ها: 35 موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی به پنج گروه هفت تایی کنترل سالم، کنترل پارکینسونی، تلقیح سلول، تمرین و تلقیح سلول+تمرین تقسیم شدند. جهت ایجاد مدل پارکینسونی، تخریب جسم مخطط با تزریق 5 میکروگرم محلول 6- هیدروکسی دوپامین به صورت استریوتاکسی به داخل جسم مخطط صورت گرفت. برای جداسازی سلول­های بنیادی، از مغز استخوان فمور و تیبیای موش­های صحرایی نر 8-6 هفته استفاده شد که پس از کشت،حدود 105 سلول در 2 میکرولیتر محیط از طریق کانال به داخل جسم مخطط موش­های مورد نظر تزریق شد. تمرین هوازی شامل8 هفته دویدن روی نوارگردانبا سرعت 15 متر بر دقیقهبود. برای ارزیابی رفتاری از تست چرخشی آپومورفین، تعادل و سیلندر استفاده گردید. نتایج:در گروه تلقیح سلول+تمرین کاهش معنی­داریبه لحاظ تعداد چرخش در تست چرخشی آپومورفین، مدت اجرای تست تعادل و نیز عدم تقارن حرکتی در تست سیلندر نسبت به گروه کنترل پارکینسونی مشاهده شد (05/0 p≤) که بیانگر اثر مثبت تلقیح سلول همراه با انجام تمرین بر شاخص­های رفتاری تعادل و عدم تقارن حرکتی است. نتیجه­ گیری:تلقیح سلول­های بنیادی مغز استخوان در جسم مخطط و به دنبال آن انجام تمرین ورزشی سبب بهبود رفتاری موش­های پارکینسونی گردید که می­تواند به عنوان یک روش درمانی غیردارویی مورد توجه قرار گیرد.